Jojo Rabbit – o αγαπημένος φανταστικός του φίλος είναι ο Χίτλερ

Καλή εβδομάδα,

Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα  αυτό το blog και ανέβασα το πρώτο post (δείτε το εδώ), σκεφτόμουν να σας γράψω για ταινίες και σειρές που είδα αλλά και για κάποιες  παλιότερες αγαπημένες μου.

Μια από αυτές, αλλά όχι τόσο παλιές είναι το Jojo Rabbit.

Για μένα αυτή ήταν η ταινία που έπρεπε να πάρει ακόμα και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας φέτος (λίγο υπερβολικός το ξέρω).

Πήρε βέβαια Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου και ήταν όπως καταλάβατε η αγαπημένη μου από τις περσινές υποψηφιότητες των καλύτερων ταινιών.

Είναι αστεία, έξυπνη, πρωτότυπη, με υπέροχο σενάριο και έναν γλυκύτατο 10χρονο που ζει στη Γερμανία την περίοδο της κυριαρχίας του Χίτλερ και είναι φανατικός Ναζί και οπαδός του Αδόλφου Χίτλερ.

Η ταινία είχε έξι υποψηφιότητες, μεταξύ αυτών σεναρίου και ταινίας.

Σκηνοθετημένη από τον Νεοζηλανδό Taika Waititi (Thor Ragnarok), ο οποίος είναι και ηθοποιός και στο Jojo Rabbit ερμηνεύει τον ολότρελο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) Χίτλερ με το απαραίτητο χιούμορ και παραμένοντας σε όλη την ταινία σαν τον  φανταστικό φίλο και ήρωα του μικρού Τζότζο.

Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ο Χίτλερ εμφανίζεται και φανατίζει με κωμικό και κυνικό τρόπο τον μικρό πρωταγωνιστή. Η ερμηνεία του είναι μεταξύ σάτιρας, κωμωδίας και παιδικής «τρέλας».

Ακολουθεί το story

O Τζότζο, είναι ένα μοναχικό αγόρι που ζει στη Γερμανία μαζί με την μητέρα του. Είναι φανατικός του Χίτλερ και ξαφνικά η ζωή και ολόκληρος «ο κόσμος του» αντιστρέφονται όταν ανακαλύπτει ότι η μητέρα του κρύβει ένα νεαρό Εβραίο κορίτσι την Έλσα στη σοφίτα τους.

Με μοναδική βοήθεια από τον φανταστικό του φίλο, ο Τζότζο θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον φανατισμό του, να δείξει πια είναι τελικά τα πιστεύω του και να φανερώσει το μεγαλείο και την δύναμη της παιδικής ψυχής.

Η ταινία είναι ύμνος στην ανθρώπινη παιδική ψυχή και αθωότητα.

Συνδυάζει την παιδικότητα, την ανθρωπιά, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα (που την θυμήθηκα αυτήν την λέξη), το εφηβικό θάρρος, την αγάπη της μάνας και τέλος την σοκαριστική εποχή της κυριαρχίας του Χίτλερ.

Η ταινία ονομάστηκε Jojo Rabbit γιατί στην αρχή της ταινίας (ακολουθεί μικρό spoiler) o πιτσιρικάς καλείται να σκοτώσει ένα κουνέλι μπροστά στους αιμοδιψείς αυταρχικούς συνομηλίκους του σε μια κατασκήνωση αλλά τελικά δεν τα καταφέρνει και του κολλάνε  κοροϊδευτικά το παρατσούκλι «Τζότζο ο Κούνελος»

Ο Χίτλερ εμφανίζεται σε καίριες στιγμές στην ταινία όταν τον χρειάζεται ο Τζότζο. Τον μαλώνει, τον φανατίζει, τον συμβουλεύει, τον επαινεί και φυσικά τον κράζει (ο σκηνοθέτης όπως ανέφερα και παραπάνω είναι «όλα τα λεφτά» με την ερμηνεία του).

Πανέξυπνο σκηνοθετικό εύρημα!

Δεν θέλω να πολυλογήσω γιατί πιστεύω ότι είναι από τις ταινίες που σ’ αγγίζουν στην ψυχή όταν την δεις και έχεις προσωπική άποψη.

Μου άρεσε αρχικά η τρέλα της ταινίας, εννοώντας την ιδιαίτερη σκηνοθεσία του Waititi και φυσικά ο ταλαντούχος και φοβερή φάτσα, ο μικρός Roman Griffin Davis, υποψήφιος για Σφαίρα 2020 στην κατηγορία ερμηνείας σε Comedy/Musical.

Η ερμηνεία και οι αντιδράσεις του σε όλη την ταινία είναι υπέροχες. Επίσης ο πιτσιρικάς τιμήθηκε από τα βραβεία SAG ως ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος της χρονιάς.

Ακόμη, από τα πολύ θετικά της ταινίας είναι ο ιδιαίτερος τρόπος αποδόμησης του φανατισμού, της μισαλλοδοξίας και των στερεοτύπων καθώς ο Τζότζο γνωρίζει και έρχεται όλο και πιο κοντά στις απόψεις της μικρής «αντιπάλου του».

Να αναφέρω ότι μου άρεσε πάρα πολύ ο παραλληλισμός και η ομοιότητα της Έλσας με την πραγματική ιστορία της Άννας Φρανκ και του ημερολογίου της. Η κοπέλα που ερμηνεύει το οικόσιτο κορίτσι, Thomasin McKenzie (The King, Hobbit κ.ά) επίσης εξαιρετική.

Τι άλλο μου άρεσε? Εννοείται οι δύο βασικοί ενήλικοι πρωταγωνιστές.

Η Scarlett Johansson (Her, Lucy, Avengers, Lost in Translation, Match Point, Under the Skin, The Black Dahlia κ.ά) που εκτός από πανέμορφη είναι και πολύ ταλαντούχα και είχε υποψηφιότητα Β’ Γυναικείου ρόλου για τον ρόλο της ως μαμά του Τζότζο. Την ίδια χρονιά πήρε διπλή υποψηφιότητα στα Όσκαρς. Ήταν υποψήφια και για Α’ γυναικείο ρόλο στο Marriage story (πολύ καλή ταινία, που λογικά θα δείτε σύντομα άρθρο μου γιατί μου άρεσε και πολύ).

Ερμηνεύει στην παρούσα ταινία όπως ανέφερα παραπάνω την Ρόζι, την μαμά του Τζότζο. Είναι μια αστεία, δυναμική μάνα, στήριγμα του γιού της τον οποίο μεγαλώνει μόνη και χαρίζει μια εξαιρετική ερμηνεία και δύο έντονες συγκινητικές σκηνές.
Η πρώτη σκήνη όταν διασκεδάζει τον Τζότζο στο σπίτι τους με τον χορό της και η δεύτερη σκηνή προς το φινάλε της ταινίας που δεν θέλω να προδώσω γιατί δείχνει το μεγαλείο της ως μάνα και ως γυναίκα.

Φυσικά (αναμενόμενο) απολαυστική ερμηνεία και του Sam Rockwell που τον είδατε και σε προηγούμενο post μου (Richard Jewell) . Εδώ ερμηνεύει έναν αξιωματικό της εποχής σε ένα σύνθετο, αστείο και πολύ ανατρεπτικό ρόλο, ιδιαίτερα στο φινάλε του (θα καταλάβετε τι εννοώ).

Τέλος, πολλοί καλοί οι δευτεραγωνιστικοί ρόλοι και κυρίως του φίλου του Τζότζου, Γιόρκι που τον ερμηνεύει ο μικρός Archie Yates  χαρίζοντας στην ταινία απίστευτες ατάκες, η Rebel Wilson και η «εναλλακτική»  ερμηνεία του Alfie Allen (o Theon από το Game of Thrones).

Δεν έχω να πω ότι δε μου άρεσε κάτι.

Να πω μόνο ότι το trailer θα μπορούσε να ήταν λίγο «πιο δυνατό». Δεν με «τράβηξε» πολύ. Μόνο αυτό!

Βασικά ο Νεοζηλανδός σκηνοθέτης δημιούργησε μια δραματική ταινία με κωμικά στοιχεία και μηνύματα που κάθε παιδί και ενήλικας θα πρέπει να την παρακολουθήσει.

Θεωρώ, ότι μόνο αν δεις την ταινία μπορείς να την νιώσεις. Από μια κριτική ή ένα άρθρο δεν θα καταλάβεις και πολλά (δεν με συμφέρει αυτό αλλά είναι η αλήθεια).

Check και το trailer

Τα λέμε,

Αλέξης

Πληροφορίες: Παραγωγή 2019, Comedy, Drama, War IMDb 7,9/10 με 234,145 ψήφους