Καλό Ιούνιο,
Καλοκαίρι επιτέλους!
Θα σκέφτεστε τώρα, τι μας λέει και αυτός? Πως θα περάσουμε το φετινό after lockdown καλοκαίρι? Κάπως διαφορετικά είναι η αλήθεια.
Εύχομαι όμως, όλοι να βρούμε τρόπους να περάσουμε όσο το δυνατόν πιο ευχάριστα με ή χωρίς την καλοκαιρινή αύρα και τις Ελληνικές παραλίες.
Μια ταινία λοιπόν νοσταλγική σαν καλοκαίρι, με τρυφερότητα, συναίσθημα αλλά και γεμάτη χρώματα, εκφραστική μουσική και διαθεση για προσωπικη εξομολόγηση είναι το Pain and Glory.
Καλά μη φαντάζεστε ότι σας προτείνω σήμερα να δείτε μια ευχάριστη καλοκαιρινή ταινία με παραλίες και θάλασσες.
Η σημερινή μου πρόταση, είμαι μια Ισπανική ταινία που πέρασε από τα φετινά Oscars, χάρισε στον πρωταγωνιστή της (Αntonio Banderas) έναν εκπληκτικό ρόλο και ερμηνεία (καιρό είχα να τον δω να παίζει επιτέλους τόσο καλά), τιμήθηκε σαν ταινία με αρκετές υποψηφιότητες, απέσπασε πολλά βραβεία και τέλος κατάφερε να κρατήσει ανέπαφο το κλασικό στυλ του Ισπανού σκηνοθέτη της.
Όπως έχετε ήδη καταλάβει απο τον τίτλο, ο σκηνοθέτης αυτός είναι ο Pedro Almodovar (των Kika, Volver, Κακή Εκπαίδευση, Το Δέρμα που Κατοικώ, Ολα για τη Μητέρα μου, Ραγισμένες Αγκαλιές, Μίλα της κ.ά).
Τον κινηματογραφικό τρελό κόσμο του Almodovar, ανακάλυψα γύρω στο 2004 μετά από την παρότρυνση μιας φίλης να δώ μια από τις μετέπειτα αγαπημένες μου ταινίες, το «Όλα για την Μητέρα μου».
Τον θεωρώ μαζί με μερικούς άλλους σκηνοθέτες (Woody Allen, Guillermo del Toro, Lars Von Trier, Γιώργο Λάνθιμο, Shyamalan, Nolan), TOP στο είδος του.
Μελόδραμα αλλά όχι σαπουνόπερα, ήρωες καρικατούρες, χιλιάδες χρώματα σε ένα πλάνο, υπέροχη μουσική και τραγούδια, ιστορίες πόνου, βία, δράματα, κωμικές καταστάσεις στα όρια του γελοίου, πάθη, έρωτες αλλά πάνω από όλα μοναδικά σκηνοθετημένες ιστορίες είναι ο Almodovar.
Αν δεν έχετε δει ακόμα κάποια από τις ταινίες του, δείτε μια από τις αγαπημένες μου: το Μίλα της, το Volver ή το Όλα για τη μητέρα μου.
Θα ευχαριστηθείτε δράμα!
Πολλά είπα για τον σκηνοθέτη!
Ας σχολιάσω και λίγο την ταινία του με τίτλο «Πόνος και Δόξα» όπως και αποδόθηκε στα Ελληνικά.
Αρχικά έλαβε πολλές υποψηφιότητες σε διάφορα βραβεία όπως Goya, Oscars, Golden Globes, Bafta κ.ά. Οι περισσότερες βραβεύσεις και τελέτες όμως, τίμησαν ιδιαίτερα τον πρωταγωνιστή της ταινίας, Αntonio Banderas ο οποίος κέρδισε και βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου στις Κάννες. Λογικό, θα καταλάβετε όταν τον δείτε στην ταινία!
Πριν συνεχίσω ρίξτε μια ματιά στο trailer:
Το βασικό στην πλοκή της ταινίας, η οποία όμως «σε κρατάει» μετά το πρώτο 20λεπτο, (είναι λίγο αργή στην αρχή) είναι η ζωή του σκηνοθέτη που υποδύεται ο Banderas ή μάλλον καλύτερα ο Banderas που ερμηνεύει έναν 70ρη, κουρασμένο και ξεπεσμένο από τις παλιές του δόξες, σκηνοθέτη.
Σας έκαψα? Το ξέρω!
Αλλά και εγώ στην αρχή δεν το είχα καταλάβει. Όσπου είδα την ταινία, διάβασα λίγο το story πίσω από αυτήν και κατάλαβα τι θέλησε να κάνει ο Almodovar.
Η ταινία λοιπόν αν και ο ίδιος ο σκηνοθέτης όπως είδα σε συνεντεύξεις το αρνήθηκε, είναι μια αυτοβιογραφία του. Δεν το λέω μόνο εγώ, αλλά χιλιάδες κριτικοί παγκοσμίως.
Μερικά στοιχεία απο το story και ομοιότητες από τη ζωή του Almodovar:
Ο Banderas μένει σε ένα παρόμοιο επιπλωμένο χρωματιστό διαμέρισμα όπως και ο Almodovar (τα περισσότερα έπιπλα και αντικείμενα στην ταινία τα είχε παραχωρήσει ο ίδιος). Επίσης, ο 70χρονος ήρωας της ταινίας ονόματι Σαλβαδόρ έχει πλέον στερέψει από καλλιτεχνική έμπνευση, έχει κουραστεί, δεν τον συγκινεί τίποτα και παράλληλα έχει διάφορα προβλήματα υγείας (κάτι θυμίζουν πάλι όλα τα παραπάνω).
Να σας πω ακόμα ότι ο Banderas του μοιάζει φοβερά (ειδικά αν δείτε τον σκηνοθέτη σε παλιότερες φωτογραφίες), ντύνεται παρόμοια, έχει παρόμοια μαλλιά κτλ.
Ως Σαλβαδόρ λοιπόν, σκέφτεται τη ζωή του σαν παιδί δίπλα στη μητέρα του, την οπoία ερμηνεύει λιτά, φυσικά και υπέροχα, η μούσα του Penelepe Cruz. Ο σκηνοθέτης αναπολεί τις πρώτες του μνήμες, τη μετακόμισή τους στο πρώτο του φτωχικό σπίτι που έμοιαζε με σπηλιά, την άρνηση του να γίνει παπάς, το πρώτο του έρωτα σαν παιδί με έναν εργάτη.
Μας μεταφέρει παράλληλα στο σήμερα όπου ο σκηνοθέτης αναζητά τον πρωταγωνιστή μια παλιάς μεγάλης κινηματογραφικής του επιτυχίας και το οποίο είχε χρόνια να μιλήσει (ακριβώς όπως και ο Banderas με τον Almodovar που είχαν να μιλήσουν από το 1987 με εξαίρεση τη ταινία που κάνανε μαζί, «το Δέρμα που Κατοικώ» το 2011).
Στη ταινία συμφιλιώνεται με τον ναρκομανή και παλιό του φίλο και πρωταγωνιστή της ταινίας του Αλμπέρτο, ο οποίος τον μπλέκει ξανά με τα ναρκωτικά αλλά και μέσα απο ένα μοναδικό θεατρικό μονόλογο που ερμηνεύει, τον κάνει να συναντήσει μια από τις πρώτες του μεγάλες αγάπες.
Δεν θέλω να πω άλλα για το Pain and Glory, το συγκινητικό του φινάλε και το μοναδικό τρόπο να αφηγείται ιστορίες ο Pedro Αlmodovar. Δείτε το!
Αυτό που με ώθησε να σας προτείνω σήμερα το «Πόνος και Δόξα» είναι ότι δεν θα δείτε κάτι εκπληκτικό σεναριακά, αλλά παρ’ όλο αυτά ο Ισπανός σκηνοθέτης καταφέρνει μοναδικά μία ακόμα φορά με τον τρόπο που ξετυλίγει την ιστορία του, αλλά και με τις πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών (Asier Etxeandia, Leonardo Sbaraglia, Nora Navas), να αυτοβιογραφείται χωρίς υπερβολές προσφέροντας μια ακόμη όμορφη ταινία.
Παρουσιάζει με τον κλασικό πληθωρικό του τρόπο όλες του τις ενοχές, πίκρες, δράματα, αγωνίες και φαντάσματα που τον στοιχειώνουν.
Τέλος (είπα πολλά, το ξέρω), μου έμεινε η πανέμορφη Penelope Cruz και η υπέροχη μουσική του Alberto Iglesias που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Καννών του 2019.
Δείτε την Penelope σε ένα πολύ όμορφο τραγούδι από την ταινία:
Καλή προβολή και καλό καλοκαίρι,
Αλέξης
Πληροφορίες: Παραγωγή 2019, Drama, IMDb: 7,6/10 με 40,367 ψήφους
Blog για ταινίες και τηλεοπτικές σειρές 