Tα τελευταία 15 χρόνια προσπαθώ να δω τις Οσκαρικές ταινίες πριν την απονομή. Μια από αυτές ήταν φέτος το Ma Rainey’s Black Bottom του Netflix. Έκανα καλά τελικά?
Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε η ταινία αλλά δεν μου ήταν και τελείως αδιάφορη.
Απλά η συγκεκριμένη ιστορία είναι κατα την γνώμη μου μόνο για να ερμηνευτεί στο θέατρο. Υπάρχουν θεατρικά βέβαια που αποδίδονται πολύ καλά και σε ταινίες όπως το Fences ή το Closer αλλά στη συγκεκριμένη ταινία κάτι δεν μου «έκατσε».
Σκηνοθέτης (και με Toni) είναι ο August Wilson ο οποίος όπως και στο Fences πραγματεύεται μια αφροαμερικάνικη ιστορία από το παρελθόν με βαθύτερο υπόβαθρο και με κοινωνικά μηνύματα.
Οι ερμηνείες είναι χωρίς υπερβολή πολύ δυνατές και ειδικά της (όπως πάντα καλή) Viola Davis (The Help, Fences) αλλά και του Chadwick Boseman ο οποίος ήταν και το φαβορί για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου (κέρδισε όμως τελικά την Χρυσή Σφαίρα).
Story
Κατά τη διάρκεια μιας ηχογράφησης στο Σικάγο της δεκαετίας του 1920, μια μπάντα μαύρων μουσικών περιμένει την τη θρυλική «Μητέρα των Μπλουζ», Ma Rainey. Αργοπορημένη στο ραντεβού και με «ύφος» η jazz τραγουδίστρια ξεκινάει έναν καβγά με τον λευκό (όχι τυχαία) μάνατζερ και παραγωγό για τη μουσική της.
Καθώς η μπάντα περιμένει απομονωμένη σε μια βρώμικη αίθουσα στο στούντιο, ο πολύ φιλόδοξος μουσικός της μπάντας Levee, ο οποίος έχει δικές του βλέψεις και όνειρα για να ανεβεί στη μουσική βιομηχανία, διηγείται ένα πλήθος ιστοριών που αποκαλύπτουν αλήθειες οι οποίες θα αλλάξουν για πάντα την πορεία της ζωής τους αλλά τελικά και το φινάλε το δικό του και των υπολοίπων όπως και αποδεικνύεται στο φινάλε της (κουραστικά κάπως αργής) ταινίας.
Εντάξει, είναι μια καλή ταινία και φυσικά πιστεύω ότι θα μπορούσε να πάρει Oscar (αν δεν υπήρχε ο θεός Hopkins και το The Father που σχολίασα φυσικά εδώ) ο πρόωρα χαμένος Boseman και στον τελευταίο ρόλο του (είναι και πολύ αδυνατισμένος) αλλά η ταινία σε μπερδεύει και οι διάλογοι χάνονται παρά τις εξαιρετικές τζαζιές και την Viola που παίζει πολύ δυναμικά.
Επίσης, κάτι που δεν μου άρεσε στο trailer της ταινίας είναι ότι φαίνεται να παίζει στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας αλλά τελικά δεν παίζει ούτε στην μισή. Γενικά η ταινία σε κουράζει από το μέσο και μετά. Τέλος να αναφέρω και τα πολύ ουσιώδη μηνύματα και «σχόλια» για ρατσισμό της εποχής και για το whitewashing.
Μια «ταινία δωματίου» με ένα συγκλονιστικό Boseman. Δείτε το και ας σας κουράσει λίγο στο τέλος, δεν πειράζει έχουμε δει και χειρότερα.
Trailer και τα λέμε,
Αλέξης
Πληροφορίες: Παραγωγή 2020, biography, musical, drama ΙΜDb: 7/10 με 43,000 ψήφους
H βαθμολογία μου: 5.5/10
Blog για ταινίες και τηλεοπτικές σειρές 